Til baka til yfirlitssíðu íslensks efnis
Í samantektinni “Óþekktar hliðar á sögu Vatnajökulsþjóðgarðs – Mjög óvenjuleg atvinnuumsókn og hálf ævisaga hugsjónamanns” er fjallað um hvað Sverrir var að gera meðan á námi stóð við Háskóla Íslands. Þetta var á blaðsíðum 4-13 og bls. 19. Einnig var fjallað um hvað hann var að gera eftir að háskólanámi lauk, á blaðsíðum 20-29.
Það er ekki svo að skilja að líklegt sé að einhver hafi áhuga, en ef svo er þá er hér stutt yfirlit yfir hvað dreif á hans daga frá æsku og þar til hann hóf nám við Háskóla Íslands. Þá er komin nokkuð gott yfirlit yfir hálfa ævina.
Segja má að þessi tími hafi einkennst af því að hæfileikaríkur maður var að fást við eitt og annað áhugavert, en einnig voru ákveðin þyngsli sem hann glímdi við, en náði að ráða niðurlögum þess vanda um 26 ára aldur, eða áður en hann hóf nám við Háskóla Íslands. Hann hafði því verið laus við það í hálfan áratug þegar námi lauk, og þegar þetta er skrifaðhefur hann verið laus við það í 25 ár, svo það skiptir litlu máli í dag.
Hér er texti sem var skrifaður fyrir nokkrum árum:
============
Hver er höfundurinn?
Ef lesandi er forvitinn um það er ekki úr vegi að svara því. Ég reyni að gefa sanna mynd, en dreg fram áhersluatriði sem skipta máli hér. Einhverjum kynni að þykja sumt af þessu mont, en mín ímynd er orðin svo skökk og beygluð eftir allt þetta að rétt er að setja þetta fram. Lesandi þarf auðvitað ekki að lesa þetta frekar en nenna er til.
Fjölskyldan
Fyrir utan tvö ár í Árósum í Danmörku þegar ég var 4-6 ára bjó ég lengstum í Garðabænum, frá sex ára bekk og í gegnum fjölbrautaskólann þar. Foreldra mína má líklega kalla íhaldssama góðborgara, sparsamt reglufólk, sem var virkt í kirkjukórnum, í Rotary, í kvenfélaginu, í skógræktarfélaginu, í veiðifélaginu, í norræna félaginu… Pabbi er úr Skagafirðinum, ópólitískur, en afi líklega því hann og Hermann Jónasson forsætisráðherra voru systrasynir. Afi var landbúnaðarráðunautur á Akureyri og kennari við bændaskólann að Hólum í Hjaltadal. Foreldrar mömmu voru heildsalar og verslunarfólk, eins helblátt íhald, stuðningsfólk Sjálfstæðisflokksins, eins og það gerist. Afi var einnig málarameistari og listmálari í frístundum. Í Iðnó er ljósmynd af afa mínum þar þriggja ára í matrósafötum, því hann bjó þar meðan langafi minn átti og rak húsið, á þriðja áratugnum. Hann var hálfur Dani og hálfur Svíi, og rak einnig bakarí í Reykjavík. Iðnó var eina samkomuhús Reykjavíkur á þeim tíma, og þar voru einnig settar upp leiksýningar. Þar var bingó hvert þriðjudagskvöld, og þegar kóngurinn Friðrik VIII kom til Íslands var byggt við Iðnó og veislan haldin þar. Fjölskyldan er listræn, hver á sinn hátt, og báðar systur mínar og móðir einnig hafa lokið gráðu frá Myndlista- og handíðaskóla Íslands. Pabbi er hins vegar orðhagur og yrkir og þýðir söngtexta. Sá þekktasti er án efa jólalagið “Ó helga nótt” sem margir hafa sungið og heyrist æ oftar. Lagið var fyrst flutt á Íslandi í Garðakirkju þegar ég var þriggja mánaða. Mér hefur stundum fundist að það sé jólalagið mitt, og kannski engin furða.
Listrænir hæfileikar og námshæfileikar
Ég hef talsverða listræna hæfileika og hef stundað slíkt frá upphafi. Í níunda bekk skrifaði ég sögu og teiknaði myndir við, og seldi í Sjónvarpið þar sem það birtist í tveim þáttum af Stundinni okkar. Ég fékk borgaðar 3010 krónur fyrir hvorn þátt, og hélt því ekki áfram. Eins var ég ágætis námsmaður. Athyglisverðasta sagan er líklega frá samræmdu prófunum. Ég á einn gamlan vin sem ég hef fylgst með síðan, en hann var afar duglegur og skipulagður og fékk A í öllum fögum í þeim prófum. Ég tók þessu aðeins léttar. Daginn fyrir samræmd próf í stærðfræði nennti ég ekki að læra og skellti mér á skíði í Bláfjöllum með rútu. Ég geri stundum það sem mér hentar hvað sem öðrum finnst. Ég man hvað var skrýtið að vera í rútunni og á skíðum, því enginn annar af mínum árgangi var á skíðum þann daginn, kannski skiljanlega. Veðrið snerist og varð snarvitlaust svo varla var stætt. Ég ákvað að taka fimm rútuna til baka, og veðrið var svo slæmt að hún sat föst lengi vel og kom ekki í bæinn fyrr en klukkan hálf tíu. Sjö rútan var föst í veðrinu og kom ekki í bæinn fyrr en undir morgun. Mamma var ansi reið þegar ég kom heim, en ég bað hana að slappa af. Morguninn eftir voru samræmd próf í stærðfræði, og úti var vindur og skafrenningur, og snjótaumar láku niður rúður í Garðaskóla. Nú má spyrja hvernig svona manni gengur sem fer svonan að, en málið er að ég kunni þetta og fékk A í öllum fögum líka. Kannski heldur lesandinn að hér sé logið hressilega, eða ýkt, en þetta er strípaður sannleikur.
Sjálfsvarnarlist
Ég hef heyrt því fleygt að handboltinn sé talinn ein harðasta íþróttin því þar séu snerting og pústrar miklar. Spurning er hvort viðkomandi hafi þá prófað Judo, en það er íþrótt sem ég var í um hríð í grunnskóla. Það sem pirraði var það að ég var í þessu með vini mínum sem var ári eldri, mjög fylginn sér og sterkari, og hann henti mér yfir aftur og aftur á ippon. Ég held ég hafi aðeins einu sinni náð að henda honum á ippon, og hann varð ekkert smá reiður. Ég fór svo í aðra sjálfsvarnarlist sem líktist meira tae-kwon-do og karate, en fótbrotnaði í fremur heimskulegri jafnvægisæfingu sem við vorum látnir gera eftir enga upphitun í köldu rými, og varð ekki meira úr slíku hjá mér. En andinn er sá sami.
Í F.G.
Í fjölbraut í Garðabæ var ég aðeins í félagslífi, í einni nefnd, var í ræðumennsku og náði að vera liðsstjóri í Morfískeppni gegn MR minnir mig (eða Versló?). Ég gerði ekki mikið merkilegt, var kallaður inn tveim dögum fyrir keppni vegna forfalla. Ég vann einnig í félagsmiðstöðinni og stýrði klúbbi hjá krökkunum. Þegar ég var átján ára voru tíu ár frá því Garðabær varð til úr Garðahreppi. Ég hannaði tillögu að afmælismerki og plakötum og kynnti, og ákvað bærinn að kaupa þetta fyrir smá upphæð. Það var gaman að sjá merkið blakta á fánum sem voru dregnir að húni í tilefni afmælisins. Ég var ögn slappari í náminu og lauk með 31 A, 18 B og 3 C, en kláraði á þremur og hálfu ári. Að loknu því stóð hugur til að fara í einhverskonar hönnun. Ég fór í iðnskólann að læra smíði í undirbúningi að húsgagnahönnun. Þarna fór ég í nýstofnað Morfíslið Iðnskólans upp á grín, og vildi svo skemmtilega til að við lentum á móti fjölbraut í Garðabæ. Þeir rótburstuðu okkur enda Morfís-meistrar. En við náðum samt að standa uppi í hárinu á þeim þrátt fyrir brösóttan undirbúning. Ég kláraði ekki smíðina, en bý alltaf að því. Ég hef áhuga á því mannlega og sat einnig stutta stund í námi í sálfræði við Háskóla Íslands, og átti eftir að koma þangað aftur í annað nám.
Listræn vinna og annað nám
Ég vann verkefni í listiðnaði og hélt sýningu á fatnaði þar sem ég málaði á efnið eins og málverk. Það var lélegur bissness en áhugavert engu að síður. Að því búnu sótti ég um í “fjölskylduskólanum” Myndlista- og handíðaskólanum (nú Listaháskóla Íslands), og komst inn í fyrstu tilraun, en slíkt er ekki algilt. Ég tók fornámið en ákvað svo að ég vildi ekki klára neitt af því sem þar var í boði, en stefna þess í stað erlendis. Með tímanum jókst áhugi á viðskiptum og markaðsmálum, og hóf ég nám í iðnrekstrarfræðum við Tækniskóla Íslands en (aftur) lauk ekki. Ég vann einnig að undirbúningi stofnunar á fyrirtæki í listiðnaði þar sem átti að framleiða vandaðan varning fyrir ferðamenn í víkingastíl, sem gæti jafnvel staðið sem munaðarvara á eigin forsendum, en ákvað af varfærni að hætta við áður en miklir peningar væru lagði í, enda átti ég enga peninga. Engu að síður var þetta dálítið sniðug hugmynd, og var búið að leysa flest framleiðslutæknileg vandamál, eða sjá út hvernig mætti leysa þau. Á svipuðum tíma var ég einnig farinn að velta fyrir mér hálendismálum og því hvernig stórt friðað svæði gæti orðið það sem á ensku nefnist “hallmark” eða einkennistákn, og styrkt þannig ímynd landsins, þjóð til heilla.
Þetta tímabil stóð allt til enda 26. aldursárs. Á þeim tíma vann ég við hitt og þetta til að fá aur í vasann. Þetta voru ekki allt störf sem teljast þau merkilegustu, enda var ég ekki með menntun þá og var að fást við annað inn á milli. Það er líka ljóst að störfin hentuðu ekki öll, eða ég í viðkomandi störf.
Vandi sem glímt var við og sigrast á
Auk þess var tilveran ekki alltaf sem auðveldust og var þungt í sinni öðru hverju. Þó voru þær sveiflur í vægu formi, svo að fæstir tóku eftir. Þannig glímdi ég við kvíða sem var nokkuð lífseygur allan ársins hring, þunglyndi einkum á vorin, og smá sveiflur upp á við einkum á haustin, frá um tíu ára aldri og til 26 ára. Fordómar voru fyrir hendi, og því vildi ég ekki fá aðstoð frá fagfólki í heilbrigðisgeiranum. Í staðinn var ýmislegt reynt sem tengist óhefðbundnum lækningum, nuddi, nálastungum, blómadropum, og slíku. Ekkert af því gekk, og þessi þyngsli höfðu áhrif á gengið í lífinu. Svo var það að mál fóru dálítið úr böndum haustið 1993 og ég fékk loks alvöru hjálp sem hefði mátt koma mun fyrr. Þegar til kom var einfalt að taka á vandanum, enda hafði þetta ekki verið alvarlegt vandamál. Mátti tala um kvef frekar en skæða flensu. Það var merkilegt hve fljótlegt var að laga þetta, og hefði sannarlega mátt fara fyrr og tala við alvöru fagfólk á þessu sviði.
Fordómar geta hins vegar verið lífseigir. Það eru kannski ekki allir sem átta sig að þetta er alveg úr sögunni. Þess vegna er rétt að minnast á þó þetta sé löngu búið og skipti engu máli í dag, né hafi skipt beinu máli síðustu ár. Mig grunar að þetta sé enn til staðar, en þá í kolli annarra. Það getur verið erfitt að fást við það.
Það tókst að komast fyrir það mjög vel og er ég í dag líklega sterkari andlega en margir. Ég þoli sterkari skammta af vandræðum. Að minnsta kosti eru hlutir sem setja suma úr jafnvægi varla neitt hjá mér. Ég hef fylgst með eigin andlegu ástandi á undanförnum árum, enda veit ég að það getur syrt í álinn, en fæ að heyra hjá ættingja að “ég skil ekki hvernig þú heldur sönsum.” Ég hef hug á að reyna að halda því. Ég er frekar umburðalyndur gagnvart fólki og gagnrýni ekki smáatriði eins og margir gera. Ég þyki fremur þægilegur í umgengni er mér sagt, og slæ oft hlutum upp í létt grín, kannski of létt að sumra mati, kannski sér fólk ekki alltaf alvarlegu hliðina. Annað má nefna að ég var í gegnum tíðina frekar slæmur með að koma of seint, en farsími sem pípir á réttum tíma með skilaboðum á skjá sem segir af hverju pípt er hefur hjálpað mjög. Sumir sjá illa og þurfa gleraugu, sem þykir ekki stórmál, en ég var ekki alltaf með nefið á klukkunni, og hef notað þetta. Ég fór frá því að vera einn af þeim verri í mann sem er einn af þeim stundvísustu, ef ég ætla mér að koma á réttum tíma.
Andleg mál
Ég hef haft áhuga á andlegum málum frá unga aldri. Fjórtán ára var ég að byrja að kynna mér slíkt, og fimmtán ára var ég að lesa Krishnamurti og Yogananda, sem er líklega frekar ungt. Í þeim erfiðleikum sem tóku við þegar háskólanámi lauk, og með “dularfullum” hætti var erfitt að fá vinnu á sama tíma og ríkisvaldið var að gera að veruleika það sem ég hafði lagt til, þá komu andlegu málin til hjálpar við að halda sönsum. Að sumu leiti hef ég staðið með annan fótinn í raunheimi, en hinn fótinn í andlegum heimi, og þannig reynt að sætta mig við það sem hefur verið erfitt að fást við. Þannig stunda ég hugleiðslu, ásamt líkamsrækt, sem hjálpar við að halda öllum kerfum, líkamlegum og andlegum, í jafnvægi.
Eftir þetta hóf ég svo nám við Háskóla Íslands haustið 1994, sem ég útskrifaðist svo úr í febrúar 1999, eftir óvenju stóra lokarannsókn.